Bu aralar bazı şeyleri görmezden geliyoruz. Görsek yüreğimiz dayanmıyor. Gerçekler içimizi acıtıyor. İnsanlığından utanmayanlar yüzünden insanlığımızdan utanıyoruz. Filistin yeryüzünün gördüğü en büyük ve en organize soykırımı yaşıyor. Yerle bir olan Filistin’de yaşananlara mı yanalım bu durumu önemsemeyenlere mi yanalım bilemiyoruz. Bizler bu konuda duyarlıyız da ne oluyor sanki? Filistin’de yaşananları gördüğümüz halde hayatımıza devam ediyoruz. Yemek yiyebiliyoruz, televizyon izleyebiliyoruz, maç izleyebiliyoruz, sinemaya gidebiliyoruz, evladımıza sarılabiliyoruz. İnsan acıyla yaşayabilen bir varlıkmış. Aksi olsa normal bir hayat sürebilir miyiz? Gazze’de ve Refah’ta yaşananlara da bu gözle bakabiliriz fakat öyle olmuyor işte. İnsanın içi, insanın canı acıyor. İnsan, Allah’tan gelene sabredebiliyor fakat Filistin’de olanlar öyle mi? Göz göre gere çocuklar bile yakılıyor. Bombalardan kurtulabilen çocuklar açlıktan ölüyor. Buna vicdan dayanır mı? Rahmetli Erbakan Hocam yıllarca bugünlerin geleceğini anlatmıştı. Millet, “Hayal görüyorsunuz!” deyip hocamı alaya aldı. İslam aleminin ileri karakolu durumundaki Filistin düştü düşecek. Bundan sonra bölgede son iki hamlesi kaldı Siyonist zihniyetin onlarda İran ve Türkiye. “Bize bir şey olmaz!” diyenler, sarı öküzün yok edilmesine sesini çıkarmayanlar şimdi gelinen noktayı görebiliyor mu? Siyonist zihniyet öyle bir plan yapmış ki; işgal iklimini nakış nakış işlemiş. ABD’nin başında kendinden bile haberi olmayan Biden, İsrail’in başında son demlerini yaşayan zalim Netenyahu, Türkiye’de çaresiz Recep Tayyip Erdoğan. Arap Liginde ise kendisini düşünen umursuz başkanlar. Ve maalesef kaçınılmaz son göz göre göre soykırım ve adım adım işgal. Kime ne diyelim, ne yapalım bilemiyoruz. Gözyaşı dökmekten, zulme uğrayanlara dua etmekten ve zalimleri lanetlemekten başka elimizden bir şey gelmiyor. Oysa bizler Müslümanız ve sorsanız Kudüs bizim kutsalımız ama ABD’li bir askerin Gazze’de yaşanan soykırıma dikkat çekmek için kendini yakışını anlamakta bile güçlük çekiyoruz. Fransa’da lise öğrencileri “Soykırımı durdurun.” diyor. Bizde bırakın liseleri üniversite öğrencileri bile ses vermiyor. Bizler Filistin’i tanıyan ülke sayılarının artmasıyla mutlu oluyoruz. Bazı futbolcu ve hocaların zulme tepki göstermeleri yüreğimizi okşuyor. İngiltere ve ABD’de yapılan eylemler ile mutlu oluyor, onlara imreniyoruz. Peki bizler niye kayda değer bir şey yapamıyoruz? Hiç olmazsa gemilerle direk Gazze’ye insani yardım götüremez miyiz? Bir ihtiyar amca “Artık bıçak kemiğe dayandı.” diyor bir röportajda, spiker yine soruyor “O zaman ABD bize saldırmaz mı?” diye. Amca canından bezmiş “Böyle onursuz yaşamaktansa ölürüz daha iyi.” diyor. Savaş çok kötü bir şey, savaşı savunacak değiliz. Savaşalım diyenler savaşın getireceği bedelleri görünce ne yapar acaba? Ne yapacağı en ufak bir krizde ortaya çıkıyor. Yaşadıklarımız dengemizi bozdu, ruhumuzu yaraladı. Onun için bu yazı kendi içinde bile tutarlı gözükmüyor. Bazı şeyleri öyle istediğimiz gibi yazamıyoruz. Filistin’de yaşanan perişanlığı izlemeye yüreğimiz dayanmıyor. Onlar, sabır ve teslimiyet sınavını veriyorlar fakat İslam Alemi ne Müslümanlığının ne de insanlığının imtihanını veremiyor. Allah bizi affeder mi bilemiyoruz? İçimiz parçalanıyor fakat elimizden bir şey gelmiyor. Bunca kan dökülürken, çocuklar diri diri yakılırken bazıları çıkıp hala “Ama Araplar bizi arkadan vurdu.” diyor ya bu bize daha çok koyuyor. Soykırım yapılırken bunu dillendiren, buna sığınanlara yazıklar olsun. Allah aşkına zulüm ve soykırım meşru görülür mü? İnsan olan böyle konuşur mu? Biz, bu çağa şahit olduğumuz ve bir şey yapamadığımız için insanlığımızdan utanıyoruz. Suçun şahsiliği ilkesi gereği hiç kimse dedelerinin işlediği “İhanetten!” dolayı böyle bir soykırıma maruz kalamaz. Bunun savunulacak bir yanı yok. Kaldı ki İsrail nasıl kuruldu, nasıl bu hale geldi biraz araştıran öğrenebilir ama bunun için insan olmak, biraz vicdan sahibi olmak gerekir.